Roślina objęta w Polsce od 1983 roku ścisłą ochroną gatunkową. Umieszczona jest na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski (2006) w grupie gatunków narażonych na wymarcie (kategoria zagrożenia V), w Czerwonej księdze  roślin województwa łódzkiego (2012) w grupie gatunków krytycznie zagrożonych (kategoria zagrożenia CR).

   Salwinia pływająca w centralnej Polsce, w województwie łódzkim (2012) występowała na dwu stałych stanowiskach (Piskorzeniec, Kurnędz).

Od około 2015 r. corocznie  jest notowana z Zalewu Sulejowskiego.

W ciągu kilku lat gatunek ten z niewielkich rozproszonych kolonii rozrósł się na dużej zwartej powierzchni, zajmując  większość zatoczek w cofce zbiornika.

Obecnie na powierzchni kilkudziesięciu hektarów na otwartej wodzie, tworzy zwarte jednogatunkowe zbiorowisko roślinne i mieszane, w szuwarach brzegowych.

W miejscach wędkowania, przystani kajakowych i torów wodnych, stanowi dużą uciążliwość dla użytkowników, ponieważ tworzy gruby kożuch na powierzchni.

Masowy jej pojaw, ze względu na blokowanie dopływu światła do zbiornika i hamowanie wymiany gazowej, zmienia torfie i zmniejsza bioróżnorodność.

Tak duża liczebność tej rośliny to dla jednych powód do radości dla innych uciążliwość.

Należy zadać oczywiste pytanie, skąd tak masowy pojaw tej rośliny?

Robocza hipoteza wskazuje, na ocieplenie klimatu. Łagodne zimy, brak przymrozków w kwietniu, kiedy rozpoczyna się cykl rozwojowy salwinii.

 Nie bez znaczenia jest też dużą żyzność wody w zalewie, umożliwiająca rozrost i ekspansje salwinii.

Patrząc z pozycji użytkownika wody (żeglarza, pływaka, rybaka), to wszelka roślinność w cofce zbiornika a szczególnie roślinność pływająca w tym salwinia, znacznie redukuje biogeny (azot, fosfor i in.) poprawiając w ten sposób jakość wody.

Tekst fot. Z. Kołudzki

Fot. Salwinia pływająca nad Zalewem Sulejowskim w cofce między m. Barkowice Mokre -Sulejów.